Lessen over de wolf in Brussel

In Vlaanderen zorgt de wolf voor minder problemen dan in Utrecht. De Vlaamse aanpak is realistisch en zet in op samenwerking. Die les neem ik mee uit Brussel.

Het is ieder jaar weer een bron van inspiratie; het IPO-Jaarcongres waar Statenleden, bestuurders en ambtenaren elkaar ontmoeten. Het IPO is de vereniging van provincies en zorgt voor afstemming, samenwerking en gezamenlijke lobby. Normaal is een provincie gastheer, maar dit jaar waren we te gast in Brussel. Daar heeft het Huis van de Nederlandse Provincies al 25 jaar haar zetel. Reden om af te reizen naar de Europese hoofdstad.

Er waren toespraken van Eurocommissaris Wobke Hoekstra, de Hongaarse voorzitter van het Comité voor de Regio's Kata Tüttö en IPO-voorzitter Ina Adema. Maar er waren ook deelsessies. Zoals de twee die ik bezocht; over de Toekomst van de landbouw in Europa en de Vlaamse lessen over de wolf. 

Want ja, de wolf trekt zich weinig aan van grenzen en huist ook in Vlaanderen. En, anders dan in Nederland het geval lijkt, houden de Vlamingen daarbij het hoofd koel. Hoe dan? De aanpak leunt op twee pijlers: realistische data en brede samenwerking. In Vlaanderen is er een uitvoerige monitoring van het wolvengedrag, en een gedegen vergelijking en analyse met data uit andere landen. Dit biedt inzicht in het gedrag van de wolf en helpt bij goede voorlichting.

De andere pijler is samenwerking tussen overheden, agrariërs en natuur- en terreinbeherende organisaties. Deze hebben zich verenigd in een slagkrachtige organisatie die advies geeft over wolfwerende maatregelen en helpt bij het plaatsen van rasters en hekken. Juist de samenwerking en inzet van veel vrijwilligers uit de praktijk voorkomt wantrouwen en polarisatie. Overlast en aanvallen door wolven zijn drastisch aangenomen en van maatschappelijke onrust lijkt nauwelijks sprake. 

Die Vlamingen zijn zo gek nog niet.