“Een kort woord ter introductie. Maar, ongetwijfeld vol fouten. Belangrijke dingen ga ik vergeten.

Ik zal u niet verrassen met spitsvondigheden. Misschien volgen er wel heel erg ongepaste, domme dingen…

Neemt u het mij alstublieft niet kwalijk. Ik ben slechts een eenvoudig Statenlid. Ik heb geen tekstschrijver die een dag de tijd nam voor een fraaie introductietekst. Ik heb ook geen secretaresse die nog eens kritisch keek op stijlfouten. Onderweg naar het symposium moest ik mij per fiets naar het provinciehuis haasten. Fijn op de achterbank nog even m’n tekst doornemen zat er niet in. Kortom, bij voorbaat stond ik al schaakmat tegenover het keurkorps dat tijdens het symposium een bijdrage leverde.

Een Kamervoorzitter, een burgemeester, onze eigen Commissaris van de Koning: zij behoefden hun speeches vast niet zelf te schrijven. Een omvangrijk en zeer deskundig ambtenarenapparaat staat hen immers dag en nacht terzijde. Ze zijn geen partij voor een eenvoudig Statenlid. Als part timer zijn Statenleden belast en beladen met grote verantwoordelijkheden. Wekelijks steken zij vele uren in het Statenwerk. Uit idealisme. Uit pure liefde voor die prachtige provinciale bestuurslaag.

Natuurlijk, Statenleden krijgen daarvoor een kleine vergoeding. Maar, wie die vergoeding deelt door het aantal uur zal al snel begrijpen dat het toch vooral liefdewerk is. Ter vergelijk, mijn zoon verdient met zijn krantenwijk bijna net zoveel per uur. Op sociale media lees ik regelmatig dat veel politici ordinaire zakkenvullers zijn. Soms steekt het mij, maar meestal haal ik daarover mijn schouders op.

U zult het misschien niet geloven. Maar, ondanks al deze ellende zijn Statenleden tóch de hoogste baas van de provincie. Onze machtige provinciale bestuurders, de gedeputeerden en de commissaris, zitten hier slechts bij de gratie van het vertrouwen van 49 Statenleden. En die bepalen de kaders. Die stellen de regels vast. En het zijn ook diezelfde Statenleden die achteraf streng controleren of het allemaal wel of niet klopt en een verklaring van goed gedrag verdient. Dit vraagt om ambtsdragers die het politieke ambacht verstaan, goed gereedschap hebben en dat gereedschap ook goed gebruiken.

Buiten dat stiekeme, kleine genot van het zijn van de hoogste baas is er nog een veel grotere reden om te genieten van het provinciale werk. Dat is de inhoud. De provincie gaat over stad en platteland. Over fietsen, auto’s, bussen en boten. Over boeren, burgers en bedrijven. Over landgoederen, oude kerken, forten en waterlinies. Van cultuur tot natuur. Van geuren, geluiden en gassen tot beesten en bomen.

Misschien staan Statenleden wel schaakmat. Maar mij hoort u niet klagen. Het is een feest. Een heel groot voorrecht om de prachtige provincie te mogen dienen als Statenlid!”

Arne Schaddelee